شعرازعشقی اصفهانی

مرد صیادی به صحرا می گذشت        /       دید مجنون را پریشان سوی دشت

قامتش حلقه ز بار غم چو نون          /        راستی سر حلقه ی اهل جنون

هستی اش پیچیده اندر رشته ای      /      رشته ای رگ رگ به خون آغشته ای

داشت با آن رشته ی وارستگی        /         هم چنان حبل المتین دلبستگی

گاه طوق گردن خود کردی اش           /          گاه اندر دست و پا آوردی اش

گفت صیادش به دام افتاده ای؟         /                  یا گرفتار زغم آزاده ای؟

این چه حالی باشد و این رشته چیست؟    /   گفت مجنون زانهمه این اندکیست

چون مرا در عاشقی تدبیر نیست     /       چاره ی دیوانه جز زنجیر نیست

زان مرا با این رسن میلی بود         /        کاین مهار ناقه ی لیلی بود

این رسن از ابتدا تا انتها                /      عروة الوثقای عشق است ای فتی

وه چه نیکو مطلع التقریر عشق      /      گفته این مطلب پی تفسیر عشق

(عشق از اول سرکش و خونی بود    /      تا گریزد هر که بیرونی بود )

پس در اینجا پرده بردارم ز راز           /     عارفانه گویمت ای سر فراز

چون گزیدی پیر نازک دل مباش        /     سست و ریزنده چو آب و گل مباش

چون تصرف ملک جانت می کند       /        لحظه لحظه امتحانت می کند 

تا که صالح ز امتحان آئی برون          /       در طریقت دم مزن از چند و چون

رشته ای بر گردنت افکنده دوست      /     می کشد هر سو که خاطر خواه اوست

پس تو هم عشقی به سیر معنوی    /          در غم جانانه دل را کن قوی

تا بدانی منهج معراج دوست              /        کو به کویش همچو گردون تو به توست